Το Νοέμβριο του 1895, ο Γερμανός φυσικός Βίλχελμ Ραίντγκεν, ανακάλυψε, κατά την εκτέλεση ενός πειράματος, αόρατες διεισδυτικές ακτίνες προερχόμενες από μία ηλεκτρική λυχνία. Τις ονόμασε ακτίνες Χ γιατί δεν γνώριζε τη φύση τους. Μπορούσαν να διαπεράσουν τη σάρκα, όχι όμως τα σκληρά και πυκνά υλικά όπως τα οστά και τα συμπαγή μέταλλα.

  Οι ακτίνες Χ και οι εφαρμογές τους έγιναν σε λίγους μήνες γνωστές σε όλο τον κόσμο. Η Μαρία και ο Πέτρος Κιουρί παρακολούθησαν με ενδιαφέρον τις νέες ανακαλύ­ψεις σχετικά με τις "παράξενες ακτινοβολίες" ενώ ετοίμαζαν μαθήματα στο απλό τους διαμέρισμα της οδού Γκλασιέρ στο Παρίσι.

  Στα 1896, ο Γάλλος φυσικός Ενρί Μπεκερέλ ανακάλυ­ψε και άλλα είδη διεισδυτικών ακτινών. Σε αντίθεση με τις ακτίνες του Ραίντγκεν που ήταν αποτέλεσμα ηλεκτρικού φαινομένου, οι ακτίνες αυτές φαίνεται να έρχονται, με τρόπο φυσικό, από ένα κομμάτι ουρανίου. Ο Μπεκερέλ άφησε το ουράνιο πάνω σε ένα σφραγισμένο πακέτο φωτογραφικό χαρτί για αρκετές ημέρες και το χαρτί θάμπωσε.

  Οι ακτίνες Χ προκάλεσαν μεγάλο ενδιαφέρον αλλά και θυμηδία καθώς έγινε γνωστή στο κοινό η ιδιότητα τους να κάνουν διαφανές το ανθρώπινο σώμα. Το σατυρικό σκίτσο της εικόνας δημοσιεύτηκε το 1900.

Ο Βίλχελμ Ραίντγκεν ανακάλυψε τις ακτίνες Χ ενώ εργα­ζόταν ως καθηγητής της φυσικής στο Πανεπιστήμιο του Βίρτσμπουργκ. Για δυο μήνες δε μίλησε σε κανέναν για τα ευρήματα του, καθώς δούλευε νύχτα και μέρα. 
Μια από τις πρώτες ακτινογραφίες ήταν του χεριού της γυναίκας του που φορούσε ένα δαχτυλίδι. Το 1901, ο Ραίντγκεν βραβεύτηκε με το βραβείο Νόμπελ για τη φυσική, που δόθηκε τότε για πρώτη φορά.